پیش‌بینی پناهیان از پاسخ متفاوت امام علی به مردم انبار
یزدفردا "پس از طرح شبهه برخی رسانه ها كه با اشاره به نهی امام علی (ع) از پیاده دویدن مردم انبار در كنار مركب ایشان بیان شده بود، حجت‌الإسلام علیرضا پناهیان در این زمینه توضیحاتی داد و گفت:در حكمت 37 نهج البلاغه آمده: «وَ قَدْ لَقِیَهُ عِنْدَ مَسِیرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِینُ الْأَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَیْنَ یَدَیْهِ» در مسیری كه حضرت به سمت شام می‌پیمودند، گروهی از مردم شهر «انبار» حضرت را دیدند كه شروع كردند پیاده به دنبال امام و در مقابل ایشان دویدن. حضرت ابتدا اعتراضی نكردند، فرمودند این چه كاری است كه انجام می‌دهید؟ مگر حضرت نمی‌دانستند آن‌ها چه كار می‌كنند؟ معلوم بود كه به استقبال آمده‌اند. اما منظور حضرت این بود كه فلسفه كار شما چیست؟ آن‌ها در جواب گفتند: «خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا» این عادت ماست، هركسی رئیس شود ما این كار را برایش میكنیم. بعد از این‌كه فلسفه این كار خود را بیان كردند، حضرت آن‌ها را نهی كرده و فرمودند كه این كار نفعی برای امرای شما ندارد. شما هم در دنیای خود ضرر می‌كنید و هم آخرتتان را خراب می‌كنید.
پناهیان كه با سایت «الف» گفت‌وگو می‌كرد، درباره این‌كه آیا استقبال مردم می‌تواند صورت صحیحی نیز داشته باشد، گفت: اگر آن روز هم مردم شهر «انبار» به امیرالمؤمنین(ع) می‌گفتند: «چون شما ولی‌الله و وصی پیامبر هستید، به شما احترام می‌گذاریم» یقیناً امیرالمؤمنین برخورد دیگری می‌كردند و مانع آن‌ها نمی‌شدند. همان‌طور كه رسول خدا(ص) در زمان هجرت مانع استقبال مردم مدینه نشدند و حضرت رضا(ع) نیز استقبال‌كنندگان از خود در نیشابور را از این كار نهی نكرده و حدیثی به آن‌ها هدیه كردند. در حالی‌كه هر دوی این استقبال‌ها پرشورتر و پرجمعیت‌تر از آن استقبال مردم شهر انبار بود.
بنابراین نیت و انگیزه استقبال خیلی اهمیت دارد و تعیین كننده است. اصل استقبال اشكالی ندارد؛ مهم این است كه فلسفه آن چه باشد. اگر فلسفه آن شاه‌پرستی باشد، باید ترك شود ولی اگر فلسفه آن خدایی باشد، نه تنها اشكالی ندارد، بلكه طبق روایات، یكی از اوصاف یاران امام زمان(ع) است. ما استقبال و بدرقه‌ای را خوب می‌دانیم كه خودش قیام لِلّه و تظاهرات ولایی است.
وی در این رابطه به نكته مهمی در رفتار امام خمینی(ره) اشاره كرد و افزود:
زمانی كه امام(ره) در نجف یا قم تدریس می‌كردند، شاگردانشان را از این‌كه برای ایشان صلوات بفرستند نهی می‌كردند و راضی نبودند شاگردان حتی احترامی در این حد برایشان قائل باشند. می‌گفتند صلوات را جای دیگری بفرستید. اما وقتی بعد از سال‌ها دوری از وطن بنا بود به ایران بازگردند، نه تنها از شكل‌گیری كمیته استقبال ممانعت نكردند، بلكه توصیه‌ها و هماهنگی‌هایی را هم با آن كمیته داشتند.
امامی كه راضی نبودند سرِ درسشان كسی به احترام ایشان بلند شود و صلوات بفرستد، از برنامه‌ریزی برای استقبال میلیونی در تهران ممانعت نكردند. چون این استقبال، استقبال از شخص نبود؛ استقبال از شخصیت و جایگاه مقدّس ولایت بود. بعد از انقلاب هم همین روش ادامه داشت. حضرت امام(ره) به ابراز ارادت مردم میدان می‌داد. چون این ابراز ارادت به شخص ایشان نبود.
این سخنران مشهور سپس الگوی رفتاری پیامبر اكرم در این زمینه را یادآور شد و گفت:
وقتی مردم آب وضوی پیامبر را به عنوان تبرّك می‌بردند، ایشان مانع نمی‌شدند. چرا به آن‌ها نمی‌فرمودند: «این چه كاری است كه می‌كنید؟ خودتان را ذلیل نكنید!» چون می‌دانستند مردم این كار را به خاطر خدا و با معرفت انجام می‌دهند. اگر مردم می‌گفتند: «هركسی رئیس ما باشد وقتی دست و صورتش را می‌شوید ما آب وضویش را جمع میكنیم»، قطعاً حضرت مانع می‌شدند.
- نویسنده : یزد فردا
- منبع خبر : خبرگزاری فردا
http://www.yazdfarda.com/news/af/26970/
شنبه 01,مارس,2025